CLOVERFIELD (2008)

**(*)

2+

            Prethodnih meseci svetom hara najnoviji nastavak franšize o Ratovima zvezda, u režiji Dž. Dž. Abramsa. Eto povoda da se podsetimo njegovih početaka, odnosno filma koji ga je izbacio na svetsku mapu - istina, kao producenta. Ovako sam svojevremeno reagovao na FFF KLOVERFILD.

Odoh u najveći niški IMAX bioskop da odgledam HADERSFILD 2: YOUTH RISING, i vratih se prilično razočaran. Efekti su, istina, značajno bolji nego u 1. delu, dobro je što su u nastavku rešili da idu sa full-fledged monstrumom, umesto cheapo Glogovac degena u originalu, ali sve u svemu, mislim da su džaba krečili – bar u kreativnom smislu, pošto su finansijski već prošli odlično i bez posezanja za masovnim vođenjem đece u bioskope na ovo. 

Topovi grme, rakete prašte, avioni lete, zemlja se trese, zgrade se ruše, sve je to lepo, ali... kao i uvek, jebe ih ljucki faktor. Kad Ktulu bude hodio zemljom, tkivo realnosti ima da se cepa, humane vrednosti da se kidaju i cure na asfalt i u blato zajedno sa prašinom i srčom bezvredne civilizacije, sahranjeni pod naslagama tričarija koje će Veliki Stari, samom svojom pojavom, samom planinom svojih pipaka, da trenutno obesmisli i izbriše, rastoči, razloži na atome.

Koliko je bedan prdavac ovaj Carol J. Cloverfield monster najbolje svedoči podatak da ga niko ne jebe 2% - on urliče i ruši sve u 16, a ljucka gamad i dalje trčkara okolo u potrazi za svojim ljubljenima dok vojska radi jedino što zna tako kako zna (BADABOOM!) a crnci isto tako: kradu televizore i muzičke stubove. Bem ti ja tu i takvu apopa – pakopa – kakapalipsu!

Poenta lavkraftovskog horora je u anti-antropocentrizmu kao ključnoj ideji, i u monstrumima kao agentima stavljanja čoveka u pravu perspektivu prema kosmosu. Idiotizam Kloverfilda je u tome što ni ponor pakla ni vatra groma ne uspevaju da tupavi američki bljuzga produkt izmeste iz njegove debiloidne antropocentrične perspektive: džaba gori more i tresu se planine, kad to nije zbog mega-Godzile, već zbog NJENE (draganine) blizine.

I zato, ovo nije svet u kome ljudi gube razum od same slutnje, u magnovenju, gigantskog monstruma koji im cepa svet-kolevku – u kome pišaju u gaće od njegovog urlika, i u kome im kose osede od jednog pogleda na njega, i u kome im nervi zauvek ostaju oštećeni od jednog stravičnog susreta u tunelu usred mraka sija zvezda arahnidno-osmokraka – ne, ovo je svet u kome ogavno iritantni američki superheroj ne trene okom dok mu brat zagine, a dok ga keva ne pozove telefonom on se ne seti ni da joj se javi, ali zato trči u naručje binladenovskog rusvaja da iz istog izvuče svoju bivšu-sadašnju-vovjekivekovnu.

I još sa sobom vuče 3-4 Sporedna Lika, koji su toliko Sporedni da i nemaju identitet, oni nemaju familije i voljene da zovu telefonom ili brinu za iste, oni nemaju pametnija posla te večeri, nemaju kome u naručje da trče, nego kaskaju za ovim debilom sa vrhuncem u potpuno idiotskoj sceni u kojoj se nađu između čekića američkog vojnoindustrijskog komplexa i nakovnja terorističkog monstruma, i budu razdvojeni, i dok s leve strane čudovište visoko 30 metara ruši zgrade, naš debilni snimatelj skreće pogled desno, na drugu stranu ulice i urla do iznemoglosti ime svog 'prijatelja' kako bi ga pitao je li OK i šta radi i ima li šta dobro na televiziji večeras.

Mislim, jebo te bog Azatot u prkno! Kakvo sranje. (Kad sam kod sranja, čak i scena sa Jozefom Tatićem koji nosi vrata od klonjare u prvom delu bila je smislenija!)

I sad – šta?

Monster muvi od jebanih 84 minuta? Pa kad je to bilo i gde to ima? A od toga bar 10 minuta ide na odjavnu špicu. Plus, tu je početnih 20 minuta za koje stvarno ne shvatam zašto ih vojska drži kao „vojnu tajnu“ i strogo poverljiv materijal koji ne sme da se kopira (tako piše na špici filma, samom početku). Kao da bi neko pa želeo da gleda snimak neke grupe ogavnih njujorških debila kako se unose u kameru i pokušavaju da nešto pametno smisle i kažu o očiglednom kretenu zbog koga su se okupili.

Monster muvi u kome se monster vidi sve ukupno oko 1 minut + možda 2,5 minuta koja popunjavaju njegovi potpuno nesposobni patuljasti paukoliki asistenti koji usred tunela, opkoljene, ne umeju da savladaju 4 bedna čovekolika stvora, nego na jedvite jade malo gricnu JEDNU od njih pre nego što ih ovi išutiraju ko malu đecu.

Bem ti ja takve monstrume!

Budalaština.

I tu čak ni IMAX efekti ne pomažu. Džaba vam tehnologija kad ste degeni. Jebo vas Dž. Dž. Abraxas!

PS: Evo šta sam nedavno o ovom istom filmu napisao na engleskom:

"Abrams has written of Cloverfield that “We live in a time of great fear . . . ” and follows this heady statement by saying “. . . having a movie that is about something as outlandish as a massive creature attacking your city allows people to process and experience that fear in a way that is incredibly entertaining and incredibly safe.” Watching the film’s debris clouds boil along Manhattan avenues, with fleeing people covered in dust, and listening to cell phone calls from moms and terrified girlfriends, and so forth, I wondered if Abrams actually believes the American public has a need to find entertainment value in the agony of the thousands who suffered in 9/11, or if he understands that this is merely another means of desensitizing us. Was it his notion that the next time we confront a terrorist attack, we’ll think of his movie and feel safe? Does he think his Godzilla-meets-Felicity (another Abrams series) scenario provides the opportunity for a meaningful dialogue about the central issue of the day? Or is this inane statement typical of a cynical exploiter who seeks to staple a mask of social commentary to his banal take on contemporary culture, populated by a twenty-something cast with the personalities of Pez dispensers, who screech and urge one another to run and say Oh God, Oh God a lot, perhaps a reaction to the fact that they’re trapped in Yet Another Yuppie Swine (Which One Of Us Dies First) Movie? If the film weren’t so unendingly stupid, it would have pissed me off.

(...)

Despite its uniqueness, the monster never acquires a personality as did the monster in Joon-ho Bong’s The Host. The film is too focused upon its least developed, least compelling, most disengaging element: its human characters."

PPS: Možda će neki pametnjaković da nađe ovaj moj text potpisan imenom Lucius Shepard. Ok, big deal, to je pseudonim koji ponekad koristim kad pišem na engleskom. U svakom slučaju, svakom dobronamernom građaninu biće jasno da su misli i sentiment u gornjim napisima na srpskom i na engleskom potpuno identični, i to je jedino što je zaista bitno.

CLOVERFIELD sucks major ass.