NAŽIVO u Austriji

            U okviru akcije "NAŽIVO, prirodno!" ekskluzivno prikazujem nekoliko zabavnih fotki na kojima se prvo (crveno) izdanje mog horor romana nalazi na slikovitim lokacijama u Austriji, tačnije, u Karinitiji, iliti po slovenački – u Koruškoj. Inače, drugo, blago revidirano izdanje romana NAŽIVO i dalje je dostupno kod autora. Detalji OVDE.

            Na prvoj slici se moja knjiga vidi u Bad Kleinkircheimu. 

            Vidi se žičara u usponu na 2055 metara visok Kaiserburg.

Konačno, sve ove mogile (to prave sami penjači na vrh, iz nepoznatih razloga), krstovi itd. su na vrhu Wollaner Nock koji je na 2145m! Bizarne kamene građevine nesumnjivo okultne namene – verovatno za prizivanje demona planine ili nebesa koja pucaju nad krajolikom. 

Možda su upravo o ovim vrhovima ispisani sledeći redovi, citirani u Lavkraftovom "Daničkom užasu" (vidi NEKRONOMIKON):

"Priznati se mora, da su ta svetogrđa jednog paklenog niza demona odveć naširoko poznata, a da bi se mogla poricati; prokleti glasovi Azazela i Bazraela, Belzebuba i Beliala, koji ispod zemlje dopiru, čuti su od strane više od dvanaest pouzdanih svedoka sada živućih. I ja lično, pre ne više od četrnaest dana, vrlo jasno uhvatih razgovor zlih Sila u brdu iza moje kuće; tu je bilo zveketanje i kotrljanje, ječanje, kričanje i šištanje, takvo da nijedno biće od ove Zemlje to ne bi moglo načiniti, nego je svakako doprlo iz onih pećina koje samo crna magija može otkriti a samo Đavo otključati."

Autor svih ovih fotografija je Pavle Zelić, dobar pisac fantastike i horora kome je prošle nedelje Laguna objavila horor roman PEŠČANA HRONIKA. Možete ga potražiti već sada, ili sačekati moj rivju, koji će se naći na blogu do kraja iduće nedelje. I ne brinite – bez obzira što je Pavle dragi kolega i drug, i što je bio tako dobar da načini ovaj simpatičan foto-omaž mom horor-zlodelu, moja kritika njegove knjige biće, kao i uvek, prema svima, stroga ali pravedna!

 

 

 

Najočekivaniji NE-HOROR filmovi 2013. (2. deo)

            Prvi deo mog izbora najočekivanijih filmova ove godine izvan horor žanra sadržao je manje-više poznate naslove – pretežno zato što većinu njih potpisuju poznata i višestruko dokazana rediteljska imena (Jodorovski, fon Trir, Refn...). Taj izbor i dalje je OVDE.

            A sada, evo nastavka, gde sam sabrao filmove debitanata, malo znanih ili neznanih autora, ne naročito izvikanih, pa bi zato mogli da promaknu – onima koji ne prate Kult Gula! Evo ih dole, po redosledu visine očekivanja.

 UPCUMMING NONHORROR FLIX (2. deo)

            The Major
 

The ambitious and accomplished Russian multihyphenate Yuri Bykov adds acting and editing to his skill set with his electric sophomore feature, “The Major.” Tracing how things go from bad to much, much worse when some corrupt cops try to cover up a hit-and-run by one of their own, this crime drama puts a distinctive, cynical Russian spin on genre material. However, the situation escalates via a string of bad decisions involving excessive use of violence, ineptitude and, most provocatively of all, slivers of humanity, which make certain characters spare the lives of others when it would have been more expedient to kill them. At times, the pic feels like the pilot for a TV procedural but with dingier sets, more swearing and a very Slavic sense of miserabilism. No one here harbors any illusions that the police are there to uphold justice and the law; mostly they’re just thugs in uniform.

Vanishing Waves 

Vanishing Waves is an exquisite sci-fi head trip in the vein of Solaris and 2001: A Space Odyssey, one which takes pleasure in ideas and exploration rather than cheap thrills. As a bonus, it's also sexier than either of those movies. Rather than taking viewers to the outer limits, Lithuanian writer/director Kristina Buožytė is concerned solely with the depths of the human mind, and all the confusion, joy, sex and pain competing for space within.

The plot involves a neuron-informatics scientist named Lukas who is chosen to take part in an experiment that involves actually transferring neuron information from a comatose girl to him. In layman's terms, Lukas is more or less entering the mind of a girl in a coma. Besides some very trippy initial interference, the experiment works better than anyone could have hoped and Lukas finds himself in a surreal world inhabited by a beautiful woman -- no prizes for guessing she's the anonymous comatose patient -- with whom he immediately becomes obsessed. Rather than actually sharing the real results with the team of scientists though, Lukas keeps most of the experience a secret, instead giving the research team just enough vague visual details so that they'll plug him in again. And again.

The film then takes a number of turns as it explores the effect of the project on Lukas' consciousness, his subconsciousness and of course, that of the woman. Soon, Lukas is completely ignoring his girlfriend and sneaking into the hospital to administer drugs that will affect the comatose woman's subconscious experience. This effort, naturally, creates some problematic and unintended side effects.

Hwayi 

It has been a full decade now since Korean director Jang Joon-hwan made his feature debut with cult favorite Save The Green Planet. Jang has been quiet in the years since, turning out one notable short amidst a string of false starts on other feature projects but despite the intensely loyal cult around Green Planet the film's financial failure at the Korean box office has stymied his chances of making a second feature until now. Jang has just begun principal photography on Hwayi, the story of a teenaged boy raised by five criminals to become the perfect killer.

**** Ja sam veliki fan filma Save The Green Planet i beskrajno me veseli što taj reditelj, posle 10 godina pauze (!!!) snima novi film, pa još sa tako zabavnom premisom.

Dirty Blood

Presents what looks to be an entirely unique spin on the Korean rape-revenge subgenre of thrillers, one where the revenge comes not from the victim of the assault but from the child who is the result. The story revolves around Im Sun, a high school girl about to travel to Spain on a student exchange when she learns that her mother was raped and she is the result. And so she decides to find her father instead

Pluto  

A Korean high school student has been murdered by one of his classmates. Suspicion quickly falls on one of his classmates, who is brought in for questioning by the police. The victim was the top student in his school, a prestigious and intense institution that sends many of it students to the country's top-ranked university. He was part of a select group of the school's best students, a circle that his classmate, with his poor grades, was desperate to be a part of. Within this cutthroat society, students will do anything to get ahead

 

Tip Top 

The sadomasochistic musician Isabelle Huppert played in Michael Haneke’s “The Piano Teacher” seems positively parochial compared to her very physical cop in “Tip Top,” director Serge Bozon’s wildly off-kilter tale of two female detectives investigating murder and police corruption in a sleepy French town. An utterly brazen mix of screwball comedy, film noir and sharp social commentary that hits its own strange bullseye more often than not, Bozon’s third full-length feature benefits immeasurably from actors willing to go as far out on a limb as their intrepid director.

Our Kind of Traitor (2014)

A young Oxford academic and his attorney girlfriend holiday on Antigua. They bump into a Russian millionaire who owns a peninsula and a diamond watch. He wants a game of tennis. What else he wants propels the lovers on a tortuous journey to the City of London and its unholy alliance with Britain's intelligence establishment, to Paris and the Alps. With Mads Mikkelsen, Ewan McGregor, Ralph Fiennes...

Found

Scrappy, twisted indie film, Found is one part earnest coming-of-age melodrama, one part blood-soaked video-nasty. While director Scott Shcirmer's (adapting a novel by Todd Rigney) isn't completely successful navigating this tonal tightrope, there are enough memorable, and even brilliant parts of the uneven whole to make the film well-worth watching. That goes triple for those who grew up watching horror movies in the 80's and 90's... In the end, the parts the film gets right linger longer than those it doesn't, making Found a compelling, unique and, yes, totally sick portrait of a serial killer.

Bad Seeds (Comme un homme)

Based on the novel "L'age bete" by Boileau-Narcejac. An intriguing matrimony of bildungsfilm and neo-noir, "Bad Seeds" credibly transposes a Boileau-Narcejac novel to present-day Gaul. Starring real-life father and son Charles and Emile Berling, as a widowed provincial high-school principal and his ingenuous teen offspring who nonetheless goes astray, this atmospherically shot, strongly acted feature reps another solid addition to the impressive filmography of helmer Safy Nebbou ("Dumas," "Mark of an Angel"). Given that the work of writing duo Boileau-Narcejac has spawned adaptations as accomplished as "Les Diaboliques" and "Vertigo," it's odd that their work isn't filmed more often. Except for a 1980 French TV movie, this is the first time their 1970s novel "L'age bete" has been brought to the screen. The untranslatable pun in the title suggests an age of foolishness (both as an era and adolescence in general) as well as the savagery and violence of this dark story, with another possible interpretation being "The Beastly Age."

Borgman

If Michael Haneke had a slightly less ironic appreciation of the term “funny games,” he might have cooked up something a little like “Borgman,” a sly, insidious and intermittently hilarious domestic thriller that is likely to remain one of the most daring selections of this year’s Cannes competish. More disquieting than explicit, this eighth feature from Dutch writer-helmer Alex van Warmerdam, who also features memorably in the ensemble, strikes a familiar note in its allegorical punishment of the entitled upper classes, but the execution is sufficiently inventive to mark the pic as a challenge worth accepting for adventurous arthouse distribs.

Blue Ruin

The backwoods-gothic terrain may be familiar, but the jolts are doled out with an expert hand in “Blue Ruin,” a lean and suspenseful genre piece that follows a bloody trail of vengeance to its cruel, absurd and logical conclusion. Writer-director Jeremy Saulnier shows impressive progress from his funny-scary 2007 debut, “Murder Party,” with this tense, stripped-down tale of a Virginia drifter who finds himself in way over his head when he tries to exact payback for his parents’ deaths.

The Stolen

Charlotte Lockton, a wealthy, upper class, English immigrant, chooses to forgo all of her home luxuries to find her kidnapped baby son. She navigates her way through the unruly and wild world of the gold rush in 1860's New Zealand, finding unlikely friendship amongst the hustlers, whores, Maori Warriors and Chinese Miners. But in the end, she must face the man who took the boy - and become the woman she never thought she'd be. With Mads Mikkelsen, Graham McTavish, Richard O'Brien.

Trap for Cinderella

Iain Softley's Trap For Cinderella harks back to elegant, suspenseful mysteries like Vertigo and Diabolique. In the shadow of those films, it's not particularly groundbreaking, but it's so stylish, intriguing and well-made that innovation hardly seems necessary. After all, the old adage warns us not to fix things that aren't broken, and Softley complies admirably. Were it not for a couple scenes involving cell phones, some pop songs, and the film's fairly copious amount of nudity, it'd be easy to mistake the movie for a lost, sleeper gem from the 60's. Alex Barber's excellent, desaturated 35 mm photography only adds to the retro feel. It's a deft, remarkably assured work, and certainly not the type of film I expected from the director of K-Pax.

One Eyed Girl

While majestic might not be the best way to describe a doomsday cult thriller which, in part, seems to feature some shocking bloodshed, it's a great word to illustrate the first teaser for One Eyed Girl, the debut feature from cinematographer Nick Matthews. Featuring what looks to be another tense, fraught performance by Mark Leonard Winter - who is finally making his much-deserved debut here as leading man - One Eyed Girl is the story of a psychiatrist (Winter) who follows a mysterious teenage girl named Grace into a Doomsday cult.

The Human Race

Seventy-nine random people who happened to be on the same city block, disappear in a flash of white light, and wake up in mysterious surroundings. They are told that they've been forrcibly entered into a marathon, where they're forced to race through extensive terrain. If they leave the path they've been given- they die. If they're lapped twice- they die.

We're in Battle Royale territory here, and while the movie is never as biting or hilarious as that survival-of-the-fittest fable, Paul Hough orchestrates his own film with a sure hand and brutal conviction to the demented premise. The Human Race is not a film where a character's fate is predetermined based on their "type," whether they are young or old or whether they are good or bad. In fact, probably one of the most effective aspects of the film is Hough's insistence that we do not live in a benevolent universe where the good are ultimately rewarded and the bad punished, or that anything actually happens for some lofty, higher purpose. Sometimes life is just shitty for no good reason.

Helter Skelter

Quite possibly the year’s best looking and most hysterical film, “Helter Skelter” marked the return of Japanese director and photographer Ninagawa Mika some 5 years after her colourful debut “Sakuran”. Based on a manga, the film also sees the return of controversial and gorgeous actress Sawajiri Erika in an over the top and frequently insane look at the Japanese entertainment industry, packing in madness, sex and black market plastic surgery. Visually arresting and mind-bending throughout, though open to accusations of style over substance, it’s a film which sears itself into the mind and eyeballs.

Dreams for Sale

Directed by Nishikawa Miwa, “Dreams for Sale” is a hard-hitting and highly original drama, charting the odd scheme by a husband and wife who decide to try and make the money needed to fix their burned down restaurant by marrying him off to desperately lonely women and ripping them off. Equal parts dark humour and emotional bleakness, the film never plays out even remotely as expected, with some of the best written and developed characters of the year, not to mention cerebral and insightful takes on modern gender roles and politics. Nishikawa keeps things firmly grounded and painfully believable throughout, and though increasingly tense and eventful, the film retains a raw, quietly confrontational humanism through to its harrowing conclusion.

Nothing Bad Can Happen

In a Cannes flush with onscreen unpleasantries including multiple rapes, severed limbs and genital mutilations, no film was more deserving of a special Palme d’Horreur than the ironically titled “Nothing Bad Can Happen,” whose Jesus-loving protag takes such a beating to body and soul as to make crucifixion seem like the easy way out. Skillfully made first feature by writer-director Katrin Gebbe has some undeniably striking passages and performances, but ultimately spirals toward a gruesome third act that is no less monotonous for supposedly being based on true events. It ultimately leads “Nothing Bad Can Happen” into full-blown “Texas Chainsaw Massacre”/“Last House on the Left” territory. By then, the pic’s initially intriguing ideological clash between a true believer and a heretic becomes little more than a catalogue of human behavior at its most depraved. If Gebbe is trying to say something about the opiate of religion or the social conditions that lead homeless teens into bad situations, it’s muddled — rather than sharpened — by the ultimately numbing graphic violence.

Maruyama, The Middle Schooler

 

About a fourteen-year-old boy who's primary ambition throughout the film is to, as the omniscient narrator puts it, "to touch his own weeny with his tongue." However, rather than focusing exclusively on Maruyama, the film plays as more of an ensemble comedy set in the community housing project where the boy lives. Its consistently hilarious and oddly touching subplots involve everyone from an old man with dementia to Maruyama's soap-opera obsessed mom, to a new, clumsy neighbor who may or may not be a mass murderer. Just like the central plot, each one of these could have played like episodic sketch comedy, but Hokudo invests everything with wit, humanity and charmingly off-kilter comic timing.

Michael Kohlhaas

 

Set in 16th century France, a well-to-do horse merchant raises an army and ransacks towns after suffering an injustice. With Mads Mikkelsen, Bruno Ganz, Paul Bartel

Lasting  (Nieulotne)

Two Polish students fall in love with each other during a holiday in Spain. But a horrible accident ruins their relationship and their plans. A thrilling existential drama in which fate seems to overcome the best-laid plans of men.

Life is sunny and carefree for young Michal and Karina. The two Polish students meet in Valencia, Spain, where they have holiday jobs, and fall in love on the spot. But then Michal becomes involved in a fight in which someone dies and suddenly everything is different. The world that only a few moments earlier seemed so available falls apart, slowly yet inevitably. The mountainous landscape that was at first idyllic now becomes a threat. The tender holiday love turns into a nightmare. The protagonists - Jakub Gierszal, who is already known as the Polish James Dean and who drives round in this film on a big motorbike, and the former model Magdalena Berus - balance between hysteria, despair and emotional sincerity. Their mutual chemistry and intense acting makes this film more than a fateful love story. Lasting is close-up investigation into the humain condition.

HOROR + SF = SMAK SVETA (The Dragoš Kalajić Show)

            Već sam na ovom blogu pisao o kontroverznom intelektualcu desne nagnutosti, Dragošu Kalajiću (1943-2005): jednom su povod bili njegovi napisi o Satanizmu na pragu 1990-ih (evo ih OVDE), a drugi put – osvrt na njegovu knjigu SMAK SVETA, koju čine tekstovi sa kraja 1970-ih (taj moj napis stoji OVDE). S obzirom na tematiku ovog bloga, Kalajićeve teze o horroru i naučnoj fantastici iz te iste knjige zaslužuju poseban osvrt koji će sada i dobiti.

            Sasvim prirodno, on ove žanrove posmatra kao fenomene izrazito negativno obojene, dekadentne, barem iz njegove vizure tradicionalizma i ženomrzačkog (a švalerskog) falocentrizma. Kalajić, kao i svi tradicionalisti, zagovara fiksiranu "stvarnost" i "večite vrednosti" a oglašava se protiv bilo kakve promene, ispitivanja, istraživanja, različitosti, drugosti, on je za ono što stoji (u centru, u stožeru) a protiv onoga što se kreće, za tvrdo naspram mekog, za skamenjeno naspram fluidnog i protejskog, i naravno – protiv bilo čega što dovodi u pitanje suverenost tzv. "zdravog razuma".  

Nažalost, iz njegovih napisa o hororu i SF-u bolno je očigledno da on o njima ne zna ama baš ništa osim sopstvenih predrasuda, i da ih opisuje iz druge i treće ruke, kao što i o mnogo toga drugog u svojoj knjizi piše na osnovu nečega što je pročitao u sumnjivim novinama. On o ovim žanrovima piše površno, iz ugla "malog Đokice", a da pritom nije ni pogledao ili pročitao bar neka reprezentativna dela, ako ni zbog čega drugog a ono barem da bi konkretnim primerima ilustrovao svoje – predrasude.

Stoga je sasvim logično da će jedan tradicionalista posmatrati SF kao "obrnuti mit", kao negativni odraz svojih okamenjenih ideala: 

"Tako se Homerov Odisej vraća svom zavičaju, kraljevstvu Itaci – za razliku od heroja moderne naučne fantastike, koji beže ili odlaze sa planete. Stojeći uspravno na uporištu svog ethnosa i ethosa, antički Odisej smelo i s prezirom odbija sve ono čemu nepovratno teže i žude interplanetarna lutanja iskorenjenih egzistencija modernih Odiseja: obećanja i pretnje, pretnje i ucene, ucene i utopije, utopije i iluzije, iluzije i fantazme. Odisej zna svoj put povratka središtu njegove realnosti, a heroji naučne fantastike osećaju se najčešće izgubljenim u svemiru, bez orijentacije, bez cilja, lutajući od jedne ka drugoj izdaji realnosti, ka 'fantastici'" (str. 253).

Ovo naklapanje i napamet-pričanje, naravno, ima vrlo malo ili nimalo veze sa naučnom fantastikom – čak i onom pisanom u vreme kada je kalajić ROĐEN (1940-ih), a nema ama baš ni najblaže veze sa onom koja je nastajala u 1960-im i 1970-im, i s kojom se Kalajić, da je samo hteo, itekako mogao dobro upoznati. Kalajić je možda snobovski odbacio pomisao da čita Balarda, Dika ili Legvinovu (koja bi ga zasigurno, da je uopšte znao za nju, navela u paroksizme gnušanja, a naročito romanom LEVA RUKA TAME koji veliča sve ono čega se desničari gade), pa mu je zato predstava (predrasuda) o SF-u čak na pragu 1980-ih bila zasnovana na palp sveščicama i jevtinim stripovima. Ali za njega apsolutno nema opravdanje što se, kad se već u ovom kontekstu dotiče Odiseja, ni jednom rečju ne osvrće na Kjubrikovu ODISEJU (1968), čisto da bi ta nagvaždanja o herojima "izgubljenim u svemiru, bez orijentacije, bez cilja, lutajući od jedne ka drugoj izdaji realnosti" bila koliko-toliko potkrepljena nečim konkretnim. 

Ali, ako bi posegao za nečim konkretnim, pa još reprezentativnim (a ne trećerazrednim), Kalajić ne bi mogao da izvede svoje jeftine poente u sudaru sa stanjem na terenu koji ne poznaje. Zato mu je lako da stvari pojednostavljuje i iskrivljava kako njemu odgovara – a pošto desničarski um nije naklonjen preispitivanju nego čvrstim vekovnim istinama koje mu uvaljuju "autoriteti", onda može glatko da proguta i ono što mu Kalajić smućka, kao suštu istinu:

"Dakle, za razliku od drevnih mitova, koji svojim vrednostima bude, uspravljaju i opominju čoveka da bude ono što najbolje jeste, da dosegne normu tih vrednosti, mitovi naučne fantastike nadmeću se sa užasima stvarnosti, te predstavljaju neku vrstu smirujuće utehe (sic! postoji li uznemirujuća uteha?) za modernog čoveka, pokazujući mu da ima i gorih mogućnosti realnosti" (254).

            I tako se čitav SF dade otpisati s jednim "Hej, pa nama i nije tako loše!" kao objašnjenjem žanra. Ali, nema li tu i jedna kontradikcija s ranije rečenim? Ako SF pruža utehu (pa još smirujuću!) pred užasima stvarnosti, ako nam u suštini kazuje "Sedi di si jer ni za di si nisi", čemu onda to gorepominjano lutanje po svemiru, čemu žudnja za novim planetama, za neistraženim prostorima (ne samo svemira!)?

Stvari su, kao što možete naslutiti, još daleko zabavnije kad se mislilac Kalajićevog tipa posveti – hororu! 

Poglavlje SMAKA SVETA, nominalno posvećeno "horroru", jedno je od najdužih u knjizi (15 strana). Avaj, kad otvorite te stranice, videćete da se tu zapravo vrlo malo govori o hororu u književnosti i na filmu. Umesto toga, Kalajić i ovde (kao i u drugim svojim tekstovima) prolongira tlapnje pokupljene iz senzacionalističkih trač-novina o snuff filmovima, bez obzira na to što oni u vreme ispisivanja njegovih redova NISU postojali: bili su samo urbana legenda i trtljanje žute štampe koje je ovaj vrli "intelektualac" bez rezerve prihvatio zdravo za gotovo:           

"...trka u zagađivanju ambijenta užasom nastavlja se, te u skoroj budućnosti u izlozima mode možemo očekivati i prave leševe ljudi, kao što već danas, u 'snuff movies', u 'filmovima smrti', pod pravim kuršumima, pod udarcima pravih noževa, šiklja prava krv glumaca, koji tako umiru da bi zadovoljili potrebu za spektaklom prave smrti" (str. 157). Aha, evo, tek što nije... 

            Kalajić mašta o "verodostojnoj lepoti", što mora da je nekakav prozaični, prizemni, banalni ideal što se graniči sa kičem, barem ako je suditi po Kalajićevim slikama na kojima je taj ideal otelotvoravao. Da, Kalajić je bio i slikar, a ceo ovaj tekst ilustrovao sam izborom karakterističnih primera kalajićevskog desničarskog kiča, prilično sličnog "zdravoj" estetici koju su nacisti propagirali, a nasuprot tzv. "degenerisanoj" umetnosti (dadaizam, nadrealizam itd), na koje se i Kalajić ostrvljuje:

"Možemo zaključiti da su biće, priroda i verodostojna lepota (sic) zabranjeni u univerzumu moderne kulture; takva zabrana upravo onemogućuje njegovim stanovnicima da spoznaju užas sadržaja tog univerzuma" (str. 159).

            Čika Dragoš žustro osuđuje "demonizaciju" čoveka i njegovu "kretenizaciju", i kao dokaz tog procesa navodi izjavu dadaiste, Tristana Care: "Dada svim snagama radi na instauraciji IDIOTA svuda" (160). Ovakvim vađenjem iz konteksta i (ne?)svesnim falsifikovanjem značenja reči onih sa kojima se ne slaže, Kalajić se pokazuje fantastično zadrtim, površnim i kratkovidim "intelektualcem" – naročito za nekoga ko i sam pokušava da se bavi umetnošću (pored ostalog). 

"Industrijska civilizacija sa svojom ideologijom pružila je neposredne uslove za trijumf 'htonskog' užasa i čudovišta stvaranih u Dedalusovoj laboratoriji. Ta mitska 'htonska' figura homo fabera jeste prauzor i mnogih izumitelja čudovišta masovne kulture XX veka..." (161)

Kalajić u navedenim redovima brka uzroke, simptome i vakcine, jer ne zna da je horor rođen bukvalno kao odgovor (protivljenje!) "industrijskoj civilizaciji" u usponu (gothic 18. veka). Takođe, prauzor mnogih izumitelja čudovišta nije nikakva HTONSKA, nego upravo SOLARNA, APOLONSKA figura Prometeja (setimo se podnaslova Frankenštajna), a ako su rezultati njegovog dejstva u modernom dobu pervertirani i pretvoreni u čudovišta, to nije zbog dekadentne naslade i afirmacije toga u hororu, nego upravo zbog KRITIKE pervertiranja nekih temeljnih vrednosti u "industrijskoj civilizaciji" – kritike koja je nadahnula skoro sve vodeće pisce horora 18. a naročito 19. veka! Totalno je neosnovano PROTIVNIKE onoga što se ovde napada nazivati SAUČESNICIMA!

            Tek povremeno se autor seti da bi trebalo da piše i o hororu, pa tako nabaci poneku površnu opservaciju, poput ove, iz koje je očito da mu je, možda iz štampe ili literature, ili sa TV-a, poznat zaplet holivudskog FILMA, ali ne i romana Meri Šeli: "Frankenstein ima telo leša u koje je presađen mozak ubice, 'oživljeno' energijom elektriciteta" (str. 161). Kao što i vrapci na granama znaju, taj fazon sa mozgom poremećenog ubice dosetka je Holivuđana, i nema ni najblažeg pandana sa romanom o kome ovaj govori.

"Takođe, veoma je simptomatično da je u originalnom delu Mary Shelley čudovište 'drugorazredna' figura; kasnije, interes publike se koncentriše na čudovište koje postaje glavni protagonista (sic) velike serije literarnih i filmskih dela." (161)

Prvi deo rečenice je dubiozna, a drugi deo definitivno netačna tvrdnja. Nije jasno na osnovu čega je Kalajić zaključio da F-ov stvor u romanu "drugorazredna figura": ne samo što se čitav zaplet vrti oko njega, što je prisutan kao akter (i govornik!) u nizu ključnih scena, nego roman sadrži nekoliko poglavalja u potpunosti datih iz vizure blagoglagoljivog "čudovišta"! On, zatim, tvrdi da kasnije "čudovište postaje glavni protagonista – kao da postoji sporedni protagonista (!); ali Kalajić je sklon terminološkim omaškama ove vrste jer, na kraju krajeva, ni književnost ni film nisu njegov teren i on tu stvarno jezivo baulja. Lepo bi bilo da je autor naveo na koja to, konkretno, literarna i filmska dela misli; bilo bi baš dražesno da je naveo primere za svoje aksiomatske tvrdnje; ali, on to ne čini skoro nikad, pa tako ni ovde (a i kad se prevari pa navede izvore, oni su često krajnje sumnjivi – vidi dole)! 

Ipak, kao što čak i površniji poznavaoci istorije horora znaju, kasnije – posle Univerzalovih igrarija na temu Frankenštajna – dakle, u Hamerovim preradama, nije čudovište nego je upravo DOKTOR pretvoren u "glavnog protagonistu" i nosioca subverzivnosti tih filmova (o čemu je još Munitić vrlo lepo pisao u Fantastici na ekranu, objavljenoj nekih 7 godina pre Kalajićeve knjige, pa se ovaj barem tu, kod eksperta, mogao obavestiti o onome što mu, očito, nije poznato).

            Ajde što se u horor ne razume (a piše o njemu!), još i nekako da razumemo; ali šta ovaj vajni "slikar" trabunja o likovnoj umetnosti, to jezivo lupetanje kao da potiče od nekog inkvizitora teleportovanog iz mrakova Srednjeg veka – ili barem iz Hitlerove Nemačke: 

"Širenje užasnih sadržaja moderne kulture implikuje i gubitak svesti o njihovom istinskom značenju. Kao jedan autohtoni sistem ili univerzum, moderna kultura ili umetnost isključuje iz svoje sfere prirodu, čoveka i lepotu (sic): otuda moderna kritika opisuje svoj predmet u terminima koje pruža ista sfera, dakle lišena termina kao što su upravo "priroda", "čovek" ili "lepota'. Posledica tih proskripcija su očigledne: umesto da o kreaturama jednog Picassoa, Ernsta ili Moora govori terminima čudovišnosti u odnosu na model-referencu psihosomatske norme čoveka, moderna kritika nekritički prihvata reference koje nude reklamni prospekti tih kreatura, te govore terminima 'kubizma', 'nadrealizma' ili 'organske dijalektike punih i praznih volumena', osnivajući svoje sudove na pukim tautologijama. Nije primećen veliki značaj alarma koji sadrži ideja 'kubizma', svodeći sve stvari i pojave na nekropolske kocke, ili ideja 'nadrealizma' koji zabranjuje razum i svest u ime slobode 'podsvesti'" (163).

Znači, samo realizam, samo kič, samo držanje za "model-referencu" kao pijan za tarabu! "Psihosomatske norme čoveka" ne smeju biti narušavane nekim fragmentacijama, defiguracijama i stilizacijama, nego samo kopirane sa naci-postera, kao na Kalajićevim kič-slikama.

Pošto već ne zna ništa o hororu u književnosti i na filmu, Kalajić je nešto malo pročitao o horor stripovima, pa se na njih ostrvljuje: 

"Što se tiče američkog stripa, dr Wertham je sredinom pedesetih godina objavio iscrpnu studiju sa 'okulističke' tačke gledišta. Naveo je niz veoma simptomatičnih primera slika i reči. Po Werthamu, 'početkom četrdesetih godina deca su se još uvek užasavala kada bi u nekom stripu videla motiv očnog ozleđenja. Danas taj motiv smatraju kao normalni postupak'" (str. 165).

            Kalajić se ovde poziva na zloglasnog Fredrika Vertama, fundamentola koji je početkom 1950-ih u SAD objavio senzacionalistički falsifikat, knjigu Seduction of the Innocent (1954), gde je udario na sva zvona o tome kako stripovi (a naročito horor tematike) negativno utiču na mladež. Da ne prepričavam tuđe reči, evo šta se danas zna: "While the findings of Wertham (who died in 1981) have long been questioned by the comics industry and its advocates, a recent study of the materials he used to write “Seduction of the Innocent” suggests that Wertham misrepresented his research and falsified his results." Evo detalja o tome OVDE, pa vidite sami kakvog je lažova i falsifikatora Kalajić uzeo za uzor i izvor svojih "fakata"!

            "Sredinom pedesetih godina dr Wertham je preduzeo i niz širih akcija buđenja javnog mnenja. Uzalud" (str. 166). Uzalud, laže Kalajić. "Uzalud", nariče on, predstavljajući sirotog docu kao nekakvog vapijućeg u pustinji koga niko, navodno, nije slušao, i čije su akcije bile uzaman. Da, ako verujete Kalajiću. Međutim, u konsenzus-stvarnosti koju većina nas deli, laži i prevare i moronizmi ovog doktora ne da NISU bili uzalud, nego su direktno doveli do ZABRANE (samoukidanja) praktično svih horor-strip magazina u SAD tog vremena.

Evo šta kaže Vikipedija: "The committee's questioning of their next witness, EC publisher William Gaines, focused on violent scenes of the type Wertham had decried. Though the committee's final report did not blame comics for crime, it recommended that the comics industry tone down its content voluntarily; possibly taking this as a veiled threat of potential censorship, publishers developed the Comics Code Authority to censor their own content. The Code banned not only violent images but also entire words and concepts (e.g. "terror" and "zombies") and dictated that criminals must always be punished— thus destroying most EC-style titles, and leaving a sanitized subset of superhero comics as the chief remaining genre."

Da vam dr Ghoul pojasni: zabrana levičarskih kategorija /monstrumi = drugost, manjine/ dovela je do hegemonije desničarskih kategorija /superheroji, ubermensch/!

Još su jasnije decidirani OVI iz Njujork Tajmsa:

"Wertham's influence was indisputable. Comic magazines that focused on horror, crime or shock and suspense stories were shut down by the dozens. An industry trade group, the Comics Magazine Association of America, and its regulatory body, the Comics Code Authority, were established to enforce strict guidelines of morality, decency and good prevailing over evil."

Uzalud, rekoste, dr. Kalajiću? UZALUD? Reklo bi se da je ta svinja Vertam ustvarnosti ipak postigla više nego dovoljno. Ali dr. Kalajić ne staje tu; ne, kad se već zahuktao u svom pravedničkom gnevu, on nastavlja:

"Ideologija svih tih čudovišta novog stripa, od 'Diabolik', 'Satanik', preko 'Tales from the Crypt', 'The Vault of Horror', sve do 'Vampirelle', kao što i sami naslovi svedoče, jesu u znaku satanizma, kanibalizma, nekrofilije, vampirizma, droge i perverzija" (str. 167). 

Ovo je takođe, u najvećem delu, notorna budalaština koja ne odgovara stanju na terenu: većina ovih stripova su krajnje benigni KRIMIĆI sa blagim uplivima fantastike i SF-a, a ponajmanje horora. Bez obzira što Kalajiću njihovi NASLOVI zvuče zastrašujuće, 'Diabolik', 'Satanik' i 'Vampirella' su sasvim nedužni, naivni, detinjasti, čak prozaični stripčići za decu i nedorasle: 'Diabolik' je akciono-špijunsko-krimi strip sa blagim uplivima fantastike, a 'Satanik' i 'Vampirella' su krajnje SOFT koketiranja sa onim što Kalajić, s pljuvačkom niz bradu, izdašno nabraja!  

"...sa našeg stanovišta, u pitanju je sekularizovani odraz 'htonske' religioznosti koja je kultovima i ritualima upućivala ka utrobi Majke Zemlje. Zato nije slučajno da su sva drevna čudovišta eminentno 'htonske' figure koje dolaze iz iste utrobe Majke Zemlje. U 'uranskim' prostorima nema čudovišta, jer je tu dovoljan jedan solarni, 'apolonski' pogled da bi se raspršili svi fantazmi noći i podzemlja" (168).

Zaista dirljiva vera u zdrav razum, u svetlost Sunca, u to da su čudovišta, noć i podzemlje samo "fantazme" koje će ubermuški falusni solarni princip da istopi kao sunce jutarnju rosu. Još je dirljiviji antifeminizam, tj. demonizacija žene i ženskog principa, materinstva i zemlje kao izvora svih zala i nakaza, a naročito kad dolazi od jednog cheesy švalera koji se, pred kraj života, ovako hvalisao:

"Kako priznaje najslavnija feministkinja, a potvrđuje Erika Džong, 'žene obožavaju fašiste'. Evo i sad, sedom i na pragu starosti, od mondenskog šetališta Gštada do prijema u rimskim salonima prinčeva Ruspoli ili Kolona, nametljivo mi se nude zgodne i mnogo mlađe, naočigled pomenute supruge, koja je takođe mlada, carski otmena i prelepa, lepša i od tajanstvene Ave Gardner, a kamoli banalne Monike Beluči. Naravno, dobro znam da to nije posledica neke moje fascinacije već ogromne nestašice muškaraca, koji masovno dezertiraju među pedere. Što reče jedan junak mog novog romana, osmatrajući visoko društvo Njujorka: 'Ako hoće da imaju dobar seks, žene ovde moraju da spavaju s crncima, a ako hoće da vode intelektualne razgovore, moraju da se druže s pederima. Kod Srba imaju i jedno i drugo, samo je njihov problem što to još ne znaju, a srpski da imamo preče brige.'"

 Eh, da... Srbi, narod najkurčevitiji... Pravi muškarci, intelektualne mužjačine, deficitarni barbarogenijalni jebači ustreptalih Evropljanki neutaženih usred pošasti pederizma... Ehhhh...

Nego, vratimo se hororima druge vrste:

"Zato po kožama te lobanje savremeni naslednici hipika slikaju ornamente užasa i halucinacija. Zovu se "Freaks", dakle "Monstrumi" (sic!). Nose to ime samodopadljivo, kao znak opštih inverzija. Čitaju stripove 'strave i užasa'. Ali, po statističkim podacima (KOJIM? GDE? – prim. Ghoul), ti stripovi čine najveći deo biblioteka studenata elitnih univerziteta, kao što je onaj u Berkliju. I ne samo za decu, studente, već i za 'elitu' odraslih, stripovi 'strave i užasa' osnovna su lektira." (169)

Kalajić kuburi s engleskim, a još više kuburi sa proizvoljnim "činjenicama" za koje ne navodi nikakve izvore, nego mu je argumentacija zasnovana na praznim floskulama "prema izvesnim saznanjima", "statistički podaci govore", "istraživanja su pokazala", "dobro je poznato" itsl. a da pritom nikad ne navodi ODAKLE ta saznanja, KOJA je to statistika u pitanju (ko, kada i gde je, na kom uzorku, vršio ispitivanje), KOJA su to istraživanja, KOME je to "poznato" i na osnovu čega.

Recimo, ja sam imao privilegiju i zadovoljstvo da godinu dana boravim na "elitnom univerzitetu Berkli", i vrlo sam temeljno i iscrpno prevrnuo i do temelja istražio njegove biblioteke, te stoga mogu da potpišem da je čista budalaština i LAŽ da tamo najveći deo biblioteka čine stripovi (horor, ili nekog drugog žanra)!

Međutim, čitav Kalajićev diskurs utemeljen je na onom vezanom za "moralnu paniku" (videti moj tekst o ZNAKU SATANE za elaboraciju), a proizvoljne tvrdnje karakteristične su za njega, i to što preteranije, što više bombastične, to bolje. Naročito je indikativno, pa na neki gorko-slatki, tužno-jezivi način i zabavno to što su uvek ti neosnovani, neutemeljeni NAPADI praćeni istovremenim plačipičkosanjem koje napadače opisuje kao ŽRTVE, čime se svesno pojačava osećaj PARANOJE. Na delu je sličan mehanizam kao u famoznom naci filmu THE ETERNAL JEW (1940) koji Jevreje prikazuje kao pacove: buduća žrtva se demonizuje i prikazuje kao pretnja, a budući mučitelji – kao potencijalne žrtve (osim ako se nešto odmah ne preduzme)!

Onaj koji je "otkrio" i javnosti predočio "fakte" (bez ikakvog osnova, utemeljenja, argumenata...) prikazuje se kao vapijući u pustinji (kao siroti dr. Vertam, koji se "uzalud" borio protiv pošasti horror stripova!). Potonji, iako plasira stav VEĆINE, glumi žrtvu, pretvara se da je MANJINA, i prorokuje da će i njegova borba, možda, biti ako ne "uzalud" a ono vrlo vrlo teška, jer protiv sebe ima legije i horde bezbrojnih nadmoćnih neprijatelja:

"Heroji, koji će možda istupiti protiv čudovišta, imaće mnogo teže zadatke nego njihovi mitski preci, jer će protiv sebe imati ne samo to mnoštvo čudovišta već i mnoštvo njihovih ljudskih poklonika i pristalica. Danas, da bi se ta čudovišta moderne kulture samo nazvala njihovim pravim imenom, treba imati izuzetnu smelost, jer se time izaziva linč 'javnog mnenja'" (str. 170).
Sličan diskurs moralne panike nalazimo i danas, svuda, bukvalno na sve strane; gde god se dotakne neka "osetljiva" tema, uvek je slična pesma: "Mi, normalni, strašno smo ugroženi! Postali smo manjina! Uskoro ćemo biti istrebljeni! A ovi nenormalni, što se predstavljaju kao 'manjine' (pederi, cigani, ateisti, sektaši, satanisti...) postaju sve masovniji, zauzimaju sva mesta, kote se i množe, sve ih je više, ima ih svuda, sve su moćniji, njihovi lobiji haraju, oni upravljaju, oni vladaju svetom, oni su povlašćeni, oni imaju sva prava a mi nemamo nikakva, bićemo uskoro istrebljeni fašizmom manjinskih grupa..." itd. itsl. Nažalost, iako ima i ponekog bisera u Kalajićevim pisanjima, suština se svodi ipak na nešto uglađeniju i kvazi-finiju varijantu predrasuda i netrpeljivosti tipičnih za današnje desničare: jedina krupna razlika između Kalajića i fundamentola po nacionalističkim (ali i mejnstrim) forumima je u tome što je on nosio leptir mašnu, bio malo pismeniji i pročitao nešto više mudrijaških knjiga od tipičnog "normalnog" Srbina. UZALUD!

Ja sam, eto, nazvao Kalajićeva lupetanja njihovim pravim imenom: uostalom, citati i argumenti koje sam naveo (kao i SLIKE) dovoljno govre za sebe, a da li će rezultat toga biti linč 'javnog mnenja' u Srbiji, gde je desnica sve dominantnija, ostaje da se vidi. No, ja kazah, i spasih dušu svoju!