Dejan Ognjanović govori za televiziju

            Već je ovde bilo reči o specijalnim prazničnim tematima emisije "Kadar" na TV Zona, upriličenim povodom Noći Veštica. Zbog inspirativne tematike (horror!) i obilja materijala napravljene su čak tri polučasovne emisije posvećene hororu na filmu. Skrušeno priznajem da je u sve tri učestvovala i moja malenkost.

U prvoj sam napisao i pred kamerama izneo neke od razloga zbog kojih je NOĆ VEŠTICA jedan od najvećih horora ikada. Srećom, veći deo tog priloga činili su inserti iz serijala HALLOWEEN, a gledaoci su bili primorani da posmatraju moj umiljati lik tokom vrlo kratke sekundaže.

U drugoj sam dao opširan intervju povodom mojih horor aktivnosti, kojom prilikom je i ovaj blog obilato promovisan.

Najzad, u trećoj je spikerka pročitala moj kratki esej o japanskim horor filmovima, sročen specijalno za ovu emisiju.

Moj tekst o NOĆI VEŠTICA već se nalazi ovde na blogu, pa negledanjem tog priloga ništa ne gubite. Takođe, i moji stavovi o japanskom horor filmu dobro su poznati, pa i bez toga možete preživeti (mada, ako baš ima interesovanja, mogu i taj prilog da okačim). Međutim, čini mi se da bi narod moglo zanimati ovo moje obraćanje javnosti, kojom prilikom govorim o romanu NAŽIVO, njegovim inspiracijama, aspiracijama, uticajima, o SRPSKOM FILMU i PORNO BANDI, o nesnimljenoj filmskoj adaptaciji, o svom narednom romanu, o blogu The Cult of Ghoul itd. Dakle, ko to želi da pogleda, skoro čitavih 10 minuta moje priče nalazi se na jedan click udaljeno.

THE BARON (O BARAO, 2011)

 ***(*) 

 4- 

             Prošlog septembra sam boravio u Beču, na SLASH festivalu fanta-horor filma. Tom prilikom sam imao zadovoljstvo da pogledam BARONA, koji će, kako izgleda, biti na prvom mestu moje godišnje liste horora, iako se radi o nekonvencionalnom i žanrovski svakako neuobičajenom naslovu (no, horora je u njemu ipak dovoljno da bude na toj listi). Evo, kao prvo, šta sam o njemu već napisao na engleskom za svoj blog TEMPLE OF GHOUL, a isti rivju objavljen je i na američkom sajtu Beyond Hollywood. 

Ispod ovog rivjua pogledajte još neke ekskluzive i zapažanja o filmu i njegovom reditelju koga sam u Beču takođe upoznao.

The Baron is a Portuguese film shot in retro-modern-scope, in glorious high contrast Black and White, boasting to be "a 2-D film by Edgar Pêra". One could say that it is modern precisely in its anti-modernity. It is almost impossible to describe this film without relying on comparisons: The Baron looks and feels like a weird re-enactment of a 1930s horror film through the arty lense of a very talented modern director –

 

- something along the lines of Almereyda's Nadja, Merhige's Begotten and Maddin's Dracula: Pages from a Virgin's Diary. There are also droning soundscapes and grotesquely nightmarish non-sequitur situations in which humor and horror are disquietingly close reminiscent of David Lynch. 

The key overall effect is instability. Nothing in the world directed by Edgar Pêra is permanent: the images dissolve or overlap, the lights and darkness come and go, a huge room is suddenly shrunk to a black solitary cell... Nothing is stable. The same goes for his narrative, with only the vaguest respect to linearity and conventional logic. The events are governed by dream logic, and The Baron may easily be one of the most oneiric narrative films in recent times – or oerhaps since the days of Jean Cocteau.

For those yearning for plot, here's the essence: it all starts like Kafka's The Castle, with a frail-looking school inspector visiting a remote ("off the maps") village whose name he's forgotten. Unlike K. he is almost forced into the towering prison-like structure and brought to the powerful Baron who governs the region through fear. 

Just in case there's any doubt, he keeps repeating: "I'm the one in charge!" What follows after the inspector's arrival to the Castle is a series of increasingly nightmarish scenarios, although the terrors are rarely specific. As in the films produced by Val Lewton in the 1940s (humorously alluded to in the prologue), few are the scenes of direct horror, yet the sense of foreboding and doom hangs over all.  

The center of it, of course, is the Baron himself: as played by Nuno Melo, he is one of the most charismatic and memorable "gothic" villains ever since Klaus Kinski had his larger-than-life role in Nosferatu (1979). It is a performance which cannot be praised enough: the entire film hangs on Mr Melo's strong sholders and his commanding, scene-stealing presence haunts the screen even when he is not visible. 

His Baron is a force of nature and a joy to watch (from a safe distance, that is)! The other players are very fine indeed, but inevitably overshadowed by the iconic presence of Nuno Melo.

Of course, Edgar Pêra as the veteran avant-garde director, Luís Branquinho as his trusted director of photography and Fernando Areal as art director (with his sparse, heavily stylized sets) are equally prominent stars of The Baron. Their job in creating this world of floating shadows and vague nightmares of oppression (political and existential, almost metaphysical) is nothing short of amazing. This is a daring, original and highly memorable work of a true visionary and demands the audience ready and willing to be surprised by something unconventional and new. 

This, however, doesn't mean that the film is all about doom and gloom and slowburning terrors: it is also very funny in its own idiosyncratic and eccentric ways. Its playful absurdities are channeling Kafka's insight of the proximity between horror and humor, and its vision of the world is at the same time very dark, and somewhat tongue-in-cheek, too.

This review is based on the film's screening at Vienna's Slashfest, where Mr Pera was a delightful guest. His next film will be a very original adaptation of H. P. Lovecraft's The Horror at Red Hook seen as a parable of racism. Let's pray to the Elder Gods that this happens soon!

Edgar Pêra, reditelj BARONA, vanredno je zabavan i duhovit čovek, i s njime sam se (ako ne računam Lilit-domaćicu) ponajviše družio na SLASH festivalu i oko njega; nažalost, on je tu boravio samo 3 dana, ali bilo je dovoljno prilika da se bolje upoznamo: pre i posle panela o subverziji na filmu na kome smo učestvovali, kao i prilikom dve zajedničke večere, u opuštenom i srdačnom okruženju i bez žurbe. Zabavno je reći da je na obe večere na kojima smo bili zajedno on uspeo da prolije čašu crnog vina po stolu – svakako, nenamerno, ali zezao sam ga da mu je to postao lični potpis. Jednom od te dve prilike sebi sam naručio ribu, a on je svojim aparatom uslikao ovo moje parodiranje lavkraftovske ihtiofobije.

Pre svega, Pera je neposredan, vedar čovek, stalno nasmejan, a njegov kez sa manekenski belim zubima umnogome me je podsetio na osmeh Hodorovskog. Iako važi za avangardnog reditelja nekakvih opskurnih, festivalskih, "umetničkih" filmova, on je strastveni čitalac stripova, kojih je gomilu sebi pazario i ovom prilikom, u nekoj bečkoj striparnici. Dakle, potpuni antipod sandensovskog, a kamo li pak srbskog reditelja "ozbiljnih" filmova. S njim sam napravio i usnimio zabavan intervju koji tek treba da sednem i transkribujem.

Uostalom, treba li šta dalje reći sem podatka da je veliki poštovalac H. F. Lavkrafta?! Razgovarali smo o adaptaciji priče "The Horror at Red Hook" koju priprema kao svoj naredni projekat. Njegov ugao je vrlo zanimljiv, pošto planira da nju upotrebi kako bi se pozabavio temom rasizma, implicitnom u toj, kao i u svim ostalim HPL-ovim njujorškim pričama. Poznato je, naime, da je Lavkraftov rasizam bio manje-više zauzdan i, što bi se reklo, intelektualan ("salonski") dok je boravio u pretežno belačkom Providensu, ali kad ga je ženetina odvukla u njujorški Vavilon, gde je na ulicama svakodnevno morao da se sudara sa grdnim crncima, Kinezima, Poljacima i ko zna kakvim melezima, to je u njemu probudilo gotovo patološko gnušanje prema tim "hordama" i inspirisalo neke od njegovih najžešćih tirada – u pismima eksplicitnim, a u pričama uvijenim u tanku oblandu fantastike (alieni = ribe i amfibije). 

Ovim aspektom HPL-ovog pisanja do sada se nijedan igrani film nije pozabavio direktno kako to Pera namerava. Ja sam pokušao da mu ukažem na svu složenost HPL-ovih opštih nazora, da unutar njih kontekstualizujem njegov rasizam, kako se ovo ne bi pretvorilo u previše crno-belo ocrnjivanje. A bojim se da za to postoji izvesna opasnost; tako mi se učinilo još tokom našeg razgovora, a u toj bojazni još sam čvršći kada mi je Pera kasnije poslao disk sa svojim filmom pod naslovom 88. 

U pitanju je odlično režiran film uvredljivo jednodimenzionalnog, plitkog i neubedljivog scenarija, a na temu detinjasto karikiranih portugalskih rasista i skinheda. Na nivou scenarija, to je sasvim u rangu ŠIŠANJA, i vadi ga jedino zaista sjajna režija o kakvoj Steva za sada može samo da sanja. Kazao sam otvoreno i bez uvijanja Peri šta mislim o 88, i on se složio sa mnom da je scenario bezveze, ali da je taj projekat, rađen za TV, prihvatio samo kako bi pokazao da ume da napravi i "normalan" narativni film sa relativno zauzdanim ekstravagancijama u režiji. Obećao je da će mi poslati scenario za RED HOOK čim bude imao englesku verziju, pa ću pokušati da sprečim da se to pretvori u još jednu površnu mikimausovsku parodiju na rasizam u onoj meri u kojoj Pera bude voljan da me posluša.

Imam na lageru još jedan njegov film, nažalost bez eng. titlova. Ostali mu nisu dostupni za skidanje, a to trenutno važi i za BARONA. On mi je ljubazno poslao DVD s filmom (otud ovako bogat izbor Cult-exclusive ilustracija), ali od piratizovanja toga nema ništa, pa mi to nemojte ni tražiti. Nedavno je imao veliku retrospektivu, čini mi se u Njujorku, pa bi trebalo da uskoro dobije verzije nekoliko svojih filmova sa eng. titlovima. Kad mi to pošalje, ako procenim da bi to bilo zanimljivo, napisaću još neki rivju, jer izvesno je da Pera zna znanje i da vredi daljeg izučavanja.

PRAŠKO GROBLJE – Umberto Eko

             Pre svega, najava romana sa zadnje korice i sa sajta izdavača obmanjuju narod i prenaglašavaju količinu i ulogu "gotskih" i senzacionalističkih elemenata, te zato, ako pohitate da ovo kupite kako biste čitali zaplet pun "podlih i izopаčenih opаtа, ubicа, sаtаnistkinjа, orgijаstičnih crnih misa...", ukratko knjigu koja, kako tvrdi Plato, "imа sve elemente gotik stilа" – zauzdajte malo svoje konje. Ima toga u nekim mikro-količinama, pred kraj, ali nedovoljno da bi se to uopšte isticalo kao naročito prominentno i bitno. FUKOOVO KLATNO ostaje kao znatno hororičniji Ekov roman od ovoga, a čak i IME RUŽE ima više "elemenata gotik stilа" nego li GROBLJE. Takođe, oba ta romana znatno su uspelija od ovoga.

            PRAŠKO GROBLJE je solidna knjiga, ali suzdržavam se da je baš nazovem romanom. Ovo je, pre svega, usiljeni i književno neubedljiv pokušaj da se fikcionalizuje jedna prevelika gromada istorijske građe (druga polovina XIX i sam početak XX veka: ujedinjenje Italije, Francusko-pruski rat, Pariska komuna, Drajfus afera). Sad, ta istorijska građa je (uglavnom) interesantna po sebi, pa je i ova knjiga time sasvim čitljiva i poučna itd. ali je tu Ekova "zasluga" manje spisateljska a više istraživačko-kompilatorska, a kvaliteti koje knjiga poseduje pretežno su vanknjiževne prirode. Ne shvatite me pogrešno, njegov "ugao" u svemu tome je relativno originalan i umereno zanimljiv, izbor materijala je rečit, ali ipak, na kraju krajeva, ovo je knjiga koja zapravo ilustruje tezu da je stvarnost luđa od fikcije (proze), pa je namenjena pre svega onima koji u to veruju. Ja sam radije pretplatnik one Vajldove, da život (nevešto) oponaša umetnost. 

A ta stvarnost, u knjizi, kreće se od meni savršeno nezanimljivih detalja 19-vekovne istorije Italije, kojima se u sitna crevca gnjavi na početku knjige, pa do mnogo zabavnijih (i lično mi bolje poznatih) zezanja u dekadentnom fin-de-siecle Parizu sa kojekakvim Rozenkrojcerima, masonima, spiritistima, okultistima i srodnoj bratiji. Mestimični šmek daje pomalo osobena vizura naratora, mizantropa, rasiste i mizogina, čije (politički i sexistički ne/korektne) tirade nisu uvek bez Đav'la i ima ih prilično duhovitih. Ipak, Eko se previše zaneo u svom osuđivanju tog lika, i previše ga je groteskno karikirao, sa suviše prisutnim sudom pisca između redova i u samim redovima, a da bi ovaj bio nešto više od platforme za kritiku jednog svetonazora. Na primer, često se ponavljaju fraze sa sličnim konotacijama kao npr. "Mrzim žene iako o njima malo znam", i varijacije na to (zameniti "žene" sa: "Jevreji", "Nemci", "Rusi", "pederi" itd.), kao da Eko ne veruje inteligenciji svojih čitalaca pa im macolom stalno nabija u glavu, eksplicitnim rečenicama poput citirane, da su rasizam, nacionalizam i slične paranoje i fobije najčešće plod neznanja i nepoznavanja predmeta mržnje/straha. Poenta je tačna, ali je u romanu umetnički slabo, preočigledno izrečena.

Isto kao što je shizofreno podeljeni glavni junak upotrebljen kao platforma za Ekove ideje (tj. za ismevanje onih s kojima se ne slaže), isto tako je Eko upotrebio formu feljton-romana (odnosno – pantljičare, što bi reko pokojni Ranko Munitić) za nizanje grdnih spletki kroz koje se, po njemu, ogleda tajna istorija modernog doba, začetog u 19. veku da bi eksplodiralo u 20-om, a sve zahvaljujući spisu koji će, na kraju – odnosno na početku svoje najmasovnije primene, prvo u Rusiji a onda u naci-Nemačkoj – postati poznat i do danas slavan kao PROTOKOLI SIONSKIH MUDRACA. Pritom su blaćenje i demonizovanje Jevreja, sprovedeni zahvaljujući tom i sličnim mu konstruktima, upotrebljeni kao paradigma demonizovanja bilo koje Drugosti, po istovetnim zakonitostima i strategijama ocrnjivanja različitih: Jevreji, Komunisti, Srbi, pederi, sektaši, ateisti... Popuniti prazno mesto po potrebi, jer kao što reče Panonski Govnar, "princip je isti, sve su ostalo nijanse".

Istina, Eko ovom prilikom upadljivo zaobilazi Englesku, i njenu ogromnu ulogu u zamešateljstvima i prljavim intrigama i špijunskim podlostima tog doba – a time ne mislim samo na Džeka Trboseka, i njegovo okultno "porađanje" 20. veka, ilustrovano u crtanom romanu FROM HELL! Ova engleska rupa suviše je velika da bi se mogla tek tako preskočiti: da ne govorimo o tome da veza između engleskih Masona, Zlatne Zore i sličnih organizacija (te veze Kroulija sa tajnim službama, kontrašpijunaža, prevare, falsifikati, obmane i čitave KNJIGE LAŽI proizvedeni od strane tih "ezoteričnih" družina) zaslužuju možda i zasebnu knjigu – koja bi bila prirodni, još uzbudljiviji nastavak Ekove!  

Najsnažniji efekat koji PRAŠKO GROBLJE proizvodi jeste užasavajuće razbijanje i poslednjih iluzija o istoriji i njenim "procesima", o zvaničnim verzijama velikih događaja, o "spontanim" dešavanjima naroda, o pokretima, buntovnicima, fridom fajterima i anarhistima i teroristima, o pravim uzrocima i povodima za ratove... Daleko od toga da je Eko otkrio toplu vodu o lažima i falsifikatima koji upravljaju našom "stvarnošću" – pa to je toliko opšte mesto da je poznato čak i uličnim filozofima poput ovoga, koji je to savršeno jezgrovito sažeo:

Međutim, uzevši za glavnog junaka vrhunskog falsifikatora, i uplićući ga u većinu krupnih gadarija poznog 19. veka u kojima je njegova ekspertiza bila od koristi, Eko uspeva da akumulira efekat kakav nikad nisam osetio ovako snažno: skoro vrtoglavo podrivanje bilo kakve "istorijske istine", razbijanje i poslednjeg tračka verovanja u verzije koje "znamo", anihilacija i poslednjeg atoma poverenja u vlast i njene javne a kamo li tajne službe. Istovremeno, Eko uspeva da izvede zaista redak trik: da ima i jare i pare, tj. i da pojede kolač i da mu on ostane ceo – naime, on istovremeno parodira koncept "vladara iz senke" kao manipulativne meta-fikcije, ali ga takođe i osnažuje jer pokazuje da "vladari iz senke" zaista postoje ("oni koji ostaju čak i kada se vlade promene"), i da su naročito skloni da manipulišu storijama o "vladarima iz senke" koje su sami sročili!

Jedno od pronicljivijih otkrovenja koje ova knjiga nudi jeste i uloga petparačkih, feljtonskih, palp romana u kreiranju i širenju laži kao opštepoznatih istina (s posebnim osvrtom na Ežena Sija i njegovog Jevrejina lutalicu) čime se i ovde raskrinkava naglašena ideologizovanost navodno "nedužne", zabavne, pop-kulture: "Čitaoci naprosto gutaju doživljaje na kopnu i moru ili kriminalističke priče iz čistog zadovoljstva, a potom brzo zaboravljaju ono što su saznali, a kad im se nešto što su pročitali u nekom romanu predstavi kao istinit događaj, samo se nejasno sećaju da su to negde već čuli, i da ta priča samo potvrđuje njihova verovanja" (str. 330).

 

 Na primer, ako jedan petparački horor-akcioni-ratni-triler-kvaziistorijski roman - u kome su nacisti i četnici oličenja gospodstva i kulture, a proleteri i komunisti isključivo karikaturalna zadrigla gamad - kao što je to KONSTANTINOVO RASKRŠĆE, postane bestseler u Srbiji danas, i dobije nekoliko značajnih književnih (?) nagrada, a svog autora pretvori u uspešnog kafedžiju – onda to ne može biti slučajno... Takođe, ne treba da čudi da narod koji, kako reče Čerčil, proizvede više istorije nego što je sposoban da je svari, i dan-danas najradije guta tzv. "istorijske" romane (fakat: oni su sada najprodavaniji pod-žanr kod Lagune, ispred trilera i ljubića i fantazije, a otprilike u rangu ženskih trač-bljuvotina i populističko-dnevnopolitičkih autobiografskih naklapanja medijskih zvezda)...

A putanja od palpa do prestiža ne treba nikoga da čudi, kao ni u politici ona od disidenta do predsednika, jer "svi revolucionari vremenom postanu zaštitnici prestola i oltara" (str. 369). Ili pak neosetni prelaz od sataniste do pobožnog katolika, od sektaša do uvaženog člana društva na visokoj poziciji. Roman je meni lično bio najzabavniji u deonicama u kojima se razotkriva krajnje prizemno politikantstvo "ezoteričnih" društava i sekti u Parizu potkraj XIX veka, kao i njihove režirane "seanse", iskonstruisani "transkripti" izveštaja s one strane, te rasistički i religiozno zadahnuti falsifikati u njihovim glasilima potajno finansiranim od strane – koga drugog? – nego Katoličke crkve, te najzlikovačkije i najpodmuklije institucije u svekolikoj istoriji čovečanstva prema kojoj su Hitlerovi nacisti najbedniji amateri i klovnovi...

Sve u svemu, ovo je knjiga koja će vrednija biti poklonicima non-fiction ("istorijskih") fikcija nego li poklonicima dobre proze, mada je u svakom slučaju vredna čitanja. Oni koji pažljivo čitaju između redova, a da istovremeno drugim okom prate šta se zbiva oko njih, možda će uočiti i neke vrlo intrigantne paralele sa dešavanjima kao što je tzv. "Occupy Wall Street" i sličnim paradama za naivne, kratkovide i zaboravne, u svetu i kod nas.

Ghoul's Little SHOP of Horrors

             Velika Novogodišnja rasprodaja u Ghoulovoj horror radnji! Kupite sebi ili svojim dragim osobama neke DOBRE knjige po razumnim cenama!

            U sve cene dole navedene već je uračunato pakovanje i ptt slanje!

Za dogovor povodom bilo čega dole navedenog, pišite na dogstar66 et yahoo dot com.

NAŽIVO

(Ghoul Press, Niš, 2010)

Kultni i okultni horor roman, ko zna – znaće, ko ne zna, kliknuće na link...

Cena: 450 din

TRANSCENDENCE - by Edward Lee, John Pelan and Dejan Ognjanovic

Strip TRANSCENDENCE baziran je na kratkoj priči čiji su autori Edward Lee i John Pelan. Edward Lee je kultni američki pisac horora, poznat po spoju ultra-brutalnog ''splatter'' horora sa žestokim erotskim elementima. Za detalje o ovom izdanju klikni gore na naslov.

Crtež sam radio ja (!), po scenariju Lija i Pelana.

Imam samo 3 primeraka extra, pa ko voli – nek izvoli što pre.

Meki povez: 16 strana stripa (crno-belo) + 14 strana originalne Lijeve priče + 2 strane: galerija horror artworka by Dejan Ognjanović.

Ovo je zaista brutalni raritet – ko ne kupi sada, neće kupiti nikada.

Cena: 700 din.
PRODAT 1 komad, ostalo još 2!

THE HAUNTER OF THE RING & OTHER TALES - Robert E. Howard

From the unsurpassed imagination of the creator of Conan, Robert E. Howard, here are twenty-one tales of suspense, high adventure and Lovecraftian horror. Foul sacrifices are made to a reptilian God in Hungary, a werewolf prowls the corridors of a castle in strife-torn Africa, criminal masterminds on both sides of the Atlantic vie for world domination, an enchanted ring exerts a terrible influence upon its wearer...And, as written in the pages of the accursed Necronomicon and Unaussprechlichen Kulten, the Great Old Ones watch our world from beyond the void - and wait...

Contents

"Introduction" by M. J. Elliot

"In the Forest of Villefere"

"Wolfshead"
"The Dream Snake"

"The Hyena"

"Sea Curse"

"Skull-Face"
"The Fearsome Touch of Death"

"The Children of the Night"

"The Black Stone"

"The Thing On the Roof"

"The Horror from the Mound"

"People of the Dark"

"The Cairn on the Headland"

"Black Talons"

"Fangs of Gold"

"Names in the Black Book"

"The Haunter of the Ring"

"Graveyard Rats"

"Black Wind Blowing"

"The Fire of Asshurbanipal"

"Pigeons from Hell"

416 str.

Cena: 500 din.
PRODATO!

DRACULA – Bram Stoker

Oxford's World Classics edition (Paperback)

            Opsežan Introduction by Maud Ellmann

            Odlično očuvan: kroz čitavu knjigu običnom olovkom su na marginama označena važna mesta by Ghoul.

            Cena: 350 din.

VATEK – Vilijam Bekford

            Klasični gotski roman, izvanredno štivo o kome je Lavkraft pisao:

"The descriptions of Vathek's palaces and diversions, of his scheming soweress-mother Carathis and her witch-tower with the fifty one-eyed negresses, of his pilgrimage to the haunted ruins of Istakhar (Persepolis) and of the impish bride Nouronihar whom he treacherously acquired on the way, of Istakhar's primordial towers and terraces in the burning moonlight of the waste, and of the terrible Cyclopean halls of Eblis, where, lured by glittering promises, each victim is compelled to wander in anguish for ever, his right hand upon his blazingly ignited and eternally burning heart, are triumphs of weird colouring which raise the book to a permanent place in English letters."

            Ovo je jedini postojeći prevod, izdanje Zagreb 1939, tvrd povez, odlično očuvano.

            Cena: 500 d.
PRODATO!

HOROR: Lavkraft, King, Barker

            Legendarna, davno rasprodata antologija najboljih horor priča majstora horora.

            Zapravo, nerado bih se odvojio od nje, pa zato – samo ako bi neko za nju dao

            - 2.000 din.

PRODATO!

LJUBAV I SMRT – Den Simons

Izvanredna zbirka novela horora, fantastike i SF-a.

Cena: 600 d. 

PRODATO!

UTKANI SVET – Klajv Barker

Remek-delo fantasy-horrora!

Tvrdi povez, izdanje Polaris.

Cena: 1000 d.

PRODATO!

KRADLJIVAC VEČNOSTI – Klajv Barker

             Fantasy-horror roman za staru decu i mlade odrasle.

            Prvo izdanje, ilustrovano Barkerovim crtežima.

            Cena: 500 d. 

            PRODATO!

PREŽIVEO – Džejms Herbert

Klasični splatter-horror roman. Izdanje Košmar, zaštitni omot.

Cena: 650 d.

PRODATO!

ŠUPLJI ČOVEK – Den Simons

Odličan SF roman.

Cena: 500 d. 

PRODATO!

KERI – Stiven King

Klasik horora. Izdanje BIGZ 1990.

Cena: 666 d.

PRODATO!

RAŠANI – Radmilo Anđelković

Istorijska fantazija.

Cena: 300 d.

PRODATO!

CRNI CVET – Boban Knežević

Epska fantastika.

Cena: 300 d.

ČOVEK KOJI JE UBIO LEPTIRA – Boban Knežević

(sa posvetom autora)

SF roman, ћирилични besceler pisca POSLEDNJEG SRBINA.

Cena: 400 d.

ĐAVOLJI RUKOPIS – Vladimir Dramićanin

Horor-triler roman. Okultizam, sekte, urote, stari spisi, Đavoli...

Cena: 500 d.

H. P. LOVECRAFT AND LOVECRAFTIAN CRITICISM. An Annotated Bibliography – S. T. Joshi

Anotirana bibliografija svih knjiga, eseja i članaka o Lavkraftu, sakupljena i komentarisana od strane vodećeg svetskog poznavaoca Lavkrafta.

Sa potpisom autora!

Retko izdanje. Tvrd povez. Na Amazonu je cena 50 $ (preko 3.500 din + ptt)

Cena: 2.200 d.

PRODATO!

Časopis BUKTINJA br. 29: temat FILM

             Cena: 300 din.

FILMSKI POSTERI

Odlično očuvani, srpski, bioskopski posteri klasičnog velikog formata. Horor, kult, retkosti, stariteti, ludila, bizarnosti, treš… Klikni na naslov da vidiš fotke dostupnih postera i njihove više nego popularne i razumne cene.

Originalni DVD-i

SVI diskovi dole gore na linku navedeni jesu ORIGINALI (a ne rezanci), u svojim originalnim kutijama, i sa svim dodacima (gde ih ima) onako kako su kupljeni ili dobijeni. svi diskovi su novi, uglavnom jednom ili dvaput gledani, čisti i ispravni, a i kutije i omoti su im novcati.

Nekoliko ih je u međuvremenu prodato – piši i raspitaj se šta još ima.

FINAL DESTINATION 5 (2011)

**(*)      

3-

            FINAL DESTINATION serijal zaista predstavlja unikatan fenomen u istoriji filma: jedini je meni poznat koji se sastoji ne iz nastavaka nego ga čine, bukvalno, rimejk za rimejkom! Da, doslovno je tako: drugi, treći, četvrti, a evo sada i peti "deo" zapravo su potpuno identične reciklaže motiva, tema pa čak i same strukture (!) originala.

            Ne verujete? Evo kako to u praksi izgleda: 

- Grupa mladunaca na početku filma ide ka lokaciji na kojoj će se uskoro desiti nesreća sa masovnim pomorom ljudstva. Ovde - viseći most popuca naprasno, demonstrirajući usput da su američki mostovi gori i od srpskih, iako nisu bombardovani: ruše se uz pomoć jedne obične građevinarske bušilice za asfalt!

- Usput glavni junak ima viziju da će biti sranja, pa se u zadnji čas izmakne sa grupicom od 6-8 drugara;

- Sledi spektakularni set-piece filma i njegov glavni selling point, u kome desetine ljudi ginu na slikovite, krvave načine radi našeg uživanja u njihovim FACES OF DEATH stradanijima dok u sebi likujemo: "Ha ha, sucks to be you!"

            - Neplanirano preživeli idu na sahranu nevizionarima, i čude se kako to da su u zadnji čas umakli smrti;

            - A onda kreće drugi glavni razlog postojanja ovog serijala: serija zaginuća po principu "što ne platiste na mostu, platićete na ćupriji" – samo još maštovitije i krvavije. To u prevodu znači: spoj "nesrećnih slučajeva" iz THE OMEN serijala sa Pevac-Krelac mašinerijama i složenim uzrok-posledica fazonima (loptica u rupicu, rupica na svećicu, svećica na uzicu, uzica na teg, teg na vagu, vaga na polugu, poluga… itd.)

            - Već posle druge smrti glavnome postaje jasno da tu ima neki pattern, na čijem odgonetanju on/a provede još neko vreme, dok se mi zabavljamo još nečijom Looney Tunes Splatter smrću;

            - Pre ili kasnije pojavi se Negro-Candyman bombona, Toni Tod, da izvali par dubokogrlenih, mističnih upozorenja koja neće biti ni od kakve vajde nikome sem njemu samom, da unovči još jedan ček za epizodisanje u još jednom nepotrebnom rimejku originalne "ekskurzije" (i da se bar jednom godišnje pojavi u nečemu što actually igra u bioskopima, za razliku od uobičajenog mu direct-to-dvd geta gde pretežno čami);

            - Pred sam kraj sledi spektakularni pokušaj da se smrti umakne: sevaju munje i gromovi, gore vatre, padaju ogolele žice, ljudi lete kroz vazduh, dža i bu, a-bre i u-bre… i na kraju sve te komplikovane jebade učini se čak i da je uspelo: glavni/a ostaje živ/a.

            - A onda, u poslednjoj sceni – suprajz! Taman kad ste pomislili da je vreme za finalni poljubac i odlazak prema zalasku sunca i za čitanje odjavne špice kako biste memorisali novi buljuk hipertalentovanih mladih Holivuđana za koje nikad više nećete čuti – a ono, fuck! Eto još jedne spektakularne nesreće – ali kratkotrajne, jer su sve pare potrošene na onaj set-pis na početku – u kojoj antiklimakterično gine i glavni junak/inja!

            E, tek kad je i taj kliše zadovoljen, može da krene špica.

            Šta to čujem? Neko se žali da sam upravo spojlovao film?

           Hello! Ovo je FINAL DESTINATION FUCKIN' FIVE! Ako ste gledali bilo koje dve prethodne varijacije na tu temu, ovo je ISTO TO, samo sa drugačijim smrtima! Sve ostalo je NEPROMENJENO. Nema uvođenja novih elemenata u "mitologiju" (ne)izbežne smrti. Nema preispitivanja/rušenja uspostavljenih pravila u prethodnim nastavcima! Nema prikvela a ni sikvela. Nema "20 godina ranije, u malom seocu u Ajovi, započeo je čudan niz koincidencija koji će dovesti do…" Niti bilo ko u ovom serijalu (osim kameo Candymanovog namigivanja) pokazuje i najmanju svest da se bilo šta iz ranijih nastavaka već desilo nekome (znate ono, obavezna scena: idemo u biblioteku/na gugl i "istražujemo" niz čudnih smrti od pre dve godine, i slično). Jok. Ništa takvo. Svaki FINAL DESTINATION se pravi da nijedan pre njega nije postojao i da nam po prvi put prezentira apsolutno istovetno skrojenu "priču", a publika se iz nekog razloga isto tako pretvara da tu priču, baš tako skrojenu, samo sa drugačijim smrtima, nije već gledala prošle godine.

 

            I čemu onda sve to?

            Pa zbog tih scena poginuća, hiljadu mu tisuća! Jedino pitanje koje bilo koga treba da zanima jeste: da li su smrti u ovom rimejku dobre? Ukratko, jesu. Neke od najboljih već sam spojlovao fotkama uz tekst. Set pis na mostu koji se ruši dobar je – ne baš tako dobar kao čuveni lančani sudar u drugom delu, neprejebiv u čitavom ovom serijalu, a i šire – ali dovoljno je slikovit da samo zbog njega vredi ovo pogledati u bioskopu, u 3-D. Ostale smrti nisu onako preterano elaborirane kao nekada, možda su neke pomalo zbrzane, ali u načelu – solidno su osmišljene i realizovane (uz preterane količine CGI-ja, što je sada trend koji se podrazumeva i izlišno je, avaj, više i kukati nad time), dovoljno su zabavne da će zadovoljiti one koji su zbog njih ovde. A zašto bi inače iko ovo gledao? Zbog saspensa? Za koje "likove"? Zbog neizvesnosti? Po peti put?... 

            Devojka pada s mosta i nabode se na jarbol brodića ispod. Pokidana sajla raskomada crnju na mostu. Proliveni vreli asfalt sprži facu i gornji deo tela čoveku. Desetine tankih šipki proburazi momka. Drugoga dijagonalno preseče talasasti komad lima. Itd. A onda: jedna glava zdrobljena Budinom statuom. Jedno oko zasečeno laserom; dlan oprljen laserom; pad kroz prozor uz ispalo oko. Glava fizikalca nabodena na veliku kuku. Pola face odneto Francuskim ključem. Gimnastičarka koja se bukvalno – polomi kao lutka pri padu sa sprave…

            Zadovoljni?

            FINAL DESTINATION isporučuje solidne količine onoga što se očekuje; istina, već po peti put, ali šta sad oćete? Iznenađenja tu nema niti ga iko želi. Čak i usred sveg besramnog recikliranja, FD 5.0 je barem dovoljno pošten (i maštovit) da isporuči elementarnu dozu onoga zbog čega ljudi plaćaju kartu – odnosno, zbog čega mukotrpno skidaju filmove sa neta u znoju lica svog i izdvajaju dragoceno vreme života svojih za njihovo konzumiranje.

     FD 5.0 je idealan kao background noise za povremeno bacanje pogleda na ekran tokom Novogodišnjeg maratona; mudrima dovoljno.