WALKABOUT (1971)

**

2+

godinama mi već čuči na disku, pa se najzad naterah da odgledam ovaj klasik prehvaljenog NICOLASa ROEGa.

ja, inače, nisam njegov fan: PERFORMANS sam ugasio na pola jer me smorilo to izdrkavanje bez svrša, na ČOVEKA KOJI JE TRESNUO NA ZEMLJU nikad nisam otkidao i u sećanju ga imam kao užasno 'dated' tj. zastareo film, VEŠTICE su mi bile samo OK ali ću ih svakako pogledati još jednom, a COLD HEAVEN mi je bila apsolutno nesnosna i iritirajuća katolička propaganda. njegovo SRCE TAME nisam gledo jer je rađen za TV, ali ću mu nekad svakako pružiti priliku pošto obožavam taj roman. jedino regovo što baš volem jeste – DON'T LOOK NOW (ipak, i on je precenjen, ali zaslužuje 4-, recimo), a njegov nedavni delimični povratak u paranormal-triler vode sa PUFFBALL je bio interesantan uprkos značajnim problemima (imate rivju ovde na blogu).

znači, ŠETNJA.

pa, i ovo je jedan postiđujuće zastareo, hipijevski film u kome se na prilično naivan način skicira ono što će peter weirdo ipak mnogo produbljenije i filmski zanimljivije istražiti u THE LAST WAVE (vidi rivju na blogu): sudar civilizovanih belaca i divljih crnaca, tj bušmana. roeg mnogo sirovije, direktnije, maljem u glavu nabija naravoučenije da je priroda – izgubljeni raj, da su bušmani i divljaci uopšte – srećniji jer su bliži mami prirodi, a da su civilizovani belci izgubili dušu sa svojim automobilima i asfaltima i radio-aparatima i fensi odeždom. otud nam reg nameće napadno biblijske prizore rajskog drveta, 'dece' ispod njega (tačnije, tu je 16-godišnja, i za te godine neretko frontalno gola dženi aguter, i 7-godišnji klinja, regov sin), zmije koja puzi uz drvo, te gumpilila kao 'plemenitog divljaka' koji ih, praktično, spasava u toj pustinji pošto je srođen sa njom i zna kako naći vodu, kako ubiti i odrati zverku i ostale veštine potrebne za opstanak u maminom habitatu.

i tako, oni malo šetaju po toj pustinji, dženi zagleđuje crnjin nakurnjak i guzove, ali od cele rabote ne ispadne ništa iako, pred kraj, crni majmun čak odigra neku vrstu ritualnog plesa parenja – našaranog, nakićenog tela ceo letnji dan do ponoći, i kasnije od toga, nesrećnik se šepuri kao paun pred paunicom sa tim perjem i kićankama, gologuz, ali dženi ne zna kako da odreaguje, i ništa ne ispadne od kontakta crnih i belih, divljih i pitomih.

lepo uslikani prizori australijske pustinje solidan su mamac za gledanje ovoga, kao i barely legal dženi, ali sem to malo eye candy-ja, film kao film pruža samo nešto malo bajatog, nedopečenog mesa za zub iole probirljivijeg filmskog gurmana, bez obzira što će vam svi drugi duvati u trube o tome koliko su regova nelinearna montaža i fensi-šmensi fazoni u režiji 'avangardni' i 'originalni' i ne znam šta.

mada film ne bih baš nazvao dosadnim, svakako nije ni preterano zanimljiv, i sve u svemu, mogu da potpišem ovaj zaista prajsles komentar koji nađoh od nekog IMDb juzera - vredi ga citirati u celosti (uz ogradu da je alegorija, if anything, i previše očigledna, a ne neprozirna kao ovom juzeru):

Typically tedious Roeg film.

This is one of those "art for art's sake" films that were so popular in the 70's (Roeg's "Don't Look Now" is another). Tedious pacing (meant to be "deliberate"), obscure editing tricks (meant to be "inventive"), TERRIBLE, confusing storytelling (meant to be "elliptical"), poorly defined characters (meant to be "symbolic"), in an allegory that probably only Roeg himself understands fully, yet it has people writing (quite eloquent) essays on it. At least the images are beautiful - but then again, how difficult is it really to make a tree or a lake or a sunset look beautiful?