Režija i scenario: Clay Westerwelt
„They’re gonna do a documentary on me and they are making this... thing. And I hate it.“ – Jim Wynorski
Neobičan naziv ovog filma je zapravo modifikacija jednog od mnogobrojnih pseudonima Džima Vinorskog, tako da vjerovatno nije neobično što se film bavi upravo – Džimom Vinorskim. Odnosno, prvenstveno se bavi snimanjem filma The Witches of Breastwick, ali kroz to dobijamo lijep uvid u Džimovu karijeru režisera B-filmova, a bogme i o stanju u B produkciji danas.
First things first – Popatopolis je jedan odličan film bez obzira na to da li ste pasionirani fan Vinorskog ili pojma blagog nemate ko je dođavola ta debela mrcina i da li vas uopšte zanimaju ti niskobudžetni B-filmovi. Naravno, to nije dokumentarac koji će osvojiti neke silne nagrade, jer su one rezervisane za ljude kao što je Majkl Mur, koji se bave OZBILJNIM temama, međutim meni lično uopšte nije slabiji od njegovih filmova. Đavolski je zabavan, grabi od prve sekunde i ne pušta, krcat duhovitostima, a za puriste kojima to nije dosta, tu je i neka vrsta poente. Ukratko, kako reče Džuli Strejn – B-film danas više ne postoji. Tu su A film
i C film. Ona vjerovatno nije gledala filmove Asylum produkcije, jer bi inače sigurno otišla još dalje niz alfabet.
Tri su osnovna indikatora pomenutog morfinga B-filma u C-film (oni naravno nisu potpuno nezavisni jedan od drugog) – smanjen budžet, skraćeno vrijeme snimanja i sve teže pronalaženje mejnstrim glumica koje bi pristale na neke od ekstravagantnijih režiserskih zahtjeva (npr. all-female threesome u kadi!). Sve ovo dostiže tačku maksimuma (ili minimuma, kako volite) upravo u filmu The Witches of Breastwick: Prvo, budžet zahtijeva redukovanje filmske ekipe koje su na kraju preživjeli samo kamerman i zvučni majstor. To je ono apsolutno neophodno, a glumci mogu sami da se snađu za šminku, hranu, garderobu i tome sličan luksuz.
Dalje, umjesto da se troše sedmice na snimanje, Džim svoje glum(i)ce vodi u neku potpuno zabačenu kućerinu toliko izolovanu od civilizacije da im ne ostaje ništa drugo nego da snimaju, tako da je planirano vrijeme snimanja – tri dana.
Konačno, Džimov scenario sadrži brojne girl-on-girl scene (perverznjak jedan), a posebno se ističu čak dvije all-female treesome scene u kadi (!) Kako smo već primijetili gore (odnosno to je primijetila Džuli Strejn, a ja samo prenosim), malo je mejnstrim glumica koje su spremne sasvim opušteno da rade takve stvari (osim Monik Parent), tako da je Džim angažovao porno zvijezdu Stormi Danijels da malo „pripomogne“ kod takvih scena, što ostatak ekipe nije baš dočekao sa oduševljenjem.
Dio filma (naime ovog dokumentarca) koji se odnosi na snimanje filma (naime Witches of Breastwick) podijeljen je na intervjue sa glumicama i glumcem i scene sa snimanja koje prizivaju duh filma Living in Oblivion, samo što je to ovde mnogo urnebesnije jer je stvarno. Dio sa intervjuima pokazuje da Klej Vestervelt (inače direktor fotografije u gomili meni nepoznatih serija i filmova) posjeduje zavidan dokumentaristički talenat, a bogme i duhovitost. S jedne strane, glavni teret nose Džuli K. Smit i pomenuta Džuli Strejn, koje itekako (ili i te kako?) znaju o čemu pričaju i zadužene su za inteligentni dio konverzacije, vezan kako za Džimovu personu, tako i za uopšteno stanje u industriji. S druge strane, sve to je ispresijecano „briljantnim“ opservacijama izvjesne Antonije Dorijan, koja je čisto otjelotvorenje svih onih loših viceva o glupim plavušama. Treba li ići dalje od samog početka filma, kad na pitanje koja je razlika između Jurassic Parka (koji izgovara kao „drastic park“) i Dinosaur Islanda (Džimovog „odgovora“ na pomenuti Spilbergov hit) ona odgovara da je Jurassic Park definitivno imao veći budžet i bolje specijalne efekte i dijaloge?
Kad smo kod ovih intervjua, prisustvo Džuli Strejn je pomalo nejasno pošto ne glumi u filmu, međutim pretpostavljam da je sasvim opravdano jer je sarađivala sa Džimom na drugim filmovima, a i na kraju krajeva objasnila je poentu kompletnog dokumetarca. Međutim, nedostaje konkretniji input Monik Parent, legende softcore filmova, koja bi imala mnogo toga zanimljivog da ispriča, a ovde je njeno prisustvo svedeno na nekoliko rečenica vezanih isključivo za ovaj film. Osim glumaca u filmu (i Džuli Strejn), intervjuisane su i legende kao što su Rodžer Korman, Endi Sidaris i (nakratko) Lojd Kaufman i Tom Savini, međutim titulu najzabavnijeg sagovornika odnosi Tereza Vinorski, Džimova majka (!). To je jedna vrlo simpatična starica koja se sasvim dobro drži za svoje godine (pretpostavljam da je u vrijeme snimanja filma morala imati bar 80), osim što ima problema sa vraćanjem telefonske slušalice na mjesto nakon razgovora, što je genetski prenijela i na svog sina.
Uglavnom, ona ukratko govori o Džimovom djetinjstvu, kako je bio usamljenik, kako je samo čitao i gledao filmove, nije imao ni curu itd., a onda se osvrće na njegov trenutni rad. U suštini, on joj ništa ne govori o svom poslu, samo joj na vrijeme javlja koje filmove da ne gleda. Njoj je recimo Chopping Mall bio divan film, ali nije joj se svidjelo što ima golišava scena u njemu. Šta bi tek rekla na Breastford Wives, Bare Wench Project i slično?
Opet ću da se vratim na Džuli K. Smit – ona je ovde vjerovatno najbitniji sagovornik, kako zbog poente, koju smo ukratko spomenuli negdje gore, tako i zbog činjenice da daje ton kompletnom filmu. Dakle, ona bez ijedne dlake na jeziku govori o tome kako Džim zna da bude težak za saradnju, izražava svoje negodovanje smjerom u kome ide njegova karijera (on već dugo nije snimio ništa slično svojim ranijim filmovima kao što su Deathstalker II, Return of the Swamp Thing i sl., sad uglavnom snima vrlo jeftine softkor filmove duhovitih naslova – Cleavagefield, Devil Wears Nada, itd. itd.), čak ga i nedvosmisleno optužuje da se prodao. Hoću da kažem sljedeće – kompletan dokumentarac nije pretjerano (ili uopšte) laskav prema Vinorskom. Pored ovih vrlo optužujućih (i vrlo istinitih) optužbi Džuli Smit (koja mu je inače odlična prijateljica u stvarnom životu), imamo nekoliko scena u kojima Džim povlači prema gore pantalone koje mu spadaju ili se nervira zbog telefonske slušalice ili ima problema sa ulaskom u auto i sl. Da li biste stavljali takve scene u filmu u kome namjeravate da idolatrišete nekog? Pa naravno da ne biste.
Što se tiče samih scena sa snimanja, one su živi urnebes. Većina glumaca je saglasna oko toga da je Džim sjajan dok stvari idu dobro, a onda kad krenu loše, pretvara se u Marata Safina i počinje da psuje i da se nervira i onda se iskaljuje na glumcima. Iskreno, ne vidimo mnogo od toga u ovom dokumentarcu, ali ima mnoštvo drugih sjajnih detalja:
- Auto koji treba da uđe u kadar se ne pojavljuje jer glumci ne znaju kad treba da krenu. Džim: „What are they doing? They’re idiots!“
- Scena seksa pod drvetom, lice Džoa Souze (glavnog glumca) upada u kadar. Džim: „I don’t want to look at your face, I want to look at HER face!“
- Rasprava sa Džuli Smit oko naočala
- Rasprava sa Džuli Smit oko gaćica u sceni seksa
- Možda i ponajbolja scena: Džuli Smit ima problema sa jednom rečenicom i što je više ponavlja sve više je iznervirana i jasno se vidi da je njen bijes usmjeren prema Vinorskom. Nakon uspješno okončanog snimanja scene, ona se izdere na Džima pitajući se gdje su dobri stari dani kad režiser odvede glumca u stranu, posveti mu vrijeme i kaže šta očekuje od njega, kao kad su snimali Bare Wench Project.
Interesantan je i detalj sa čarapom - Džo prije gore pomenute scene seksa pod drvetom na svoj ponos stavlja čarapu svježe skinutu s noge, što izaziva zabrinutost kod Stormi, koja treba da prinese svoje lice u blizinu. Ima još mnogo toga, da ne spojlujem.
Okej, to bi bilo to od mene. Pošteno govoreći, vjerovatno sam preskočio gomilu toga što sam mislio da napišem, ali tako mi i treba kad pišem u posljednji čas. Međutim, ovo gore bi trebalo da vam bude dovoljno da vas natjera da gledate ovaj odlični film, bez obzira da li ste fan Vinorskog ili ne.
